కవితలు రాలుతున్నాయి

గుప్పెడు మల్లెలు ఎగరేస్తే

గంపెడు కవితలు రాలాయి

చారెడు కళ్ళదొకటి 

తమలపాకు పెదాలదొకటి

పంచవన్నెల రాంచిలక

రివ్వురివ్వున ఎగిరొచ్చి 

వాలిన కొమ్మ చివరన 

ఎర్రని జాంపండుదొకటి 

పడమటి గాలి తెమ్మెర 

హాయిహాయిగా మోసుకొచ్చి

ఊరి నడుమన జారవిడిచిన 

పరిమళాల లేఖదొకటి 

ఎడారి కోయిలదొకటి 

మంచుపూలదారిదొకటి 

పురాతన గుహాంతర్భాగాల 

నిశబ్ద శిలాచిత్రానిదొకటి 

చుక్కలు రాలే రాత్రివేళ 

అడుగు అడుగుకో కవిత ఏరి

కలువ కాడల దారమేసి 

మాల గుచ్చి గంపనేస్తే 

వెలుగుపువ్వులదొకటి మాత్రం

గాలిపటమై నింగికెగిరింది

విసుగు చెంది తెంచబోతే 

పొద్దుపొడుపు వెనక దాగింది 

(5/7/15 - మా పాప కోసం రాశాను. చదవడం మొదలెట్టే లోపు తను నిద్దరోయింది.) 

ఎన్ ఈవినింగ్ ఎట్ బుద్ధ బార్

సాయంత్రమవుతుంది...

అన్ని గూళ్ళ పక్షులూ ఆ చోటికి చేరుతాయి

ఆలోచనల బరువును వాకిట్లో దించి 

మసక దీపాల వెనక క్రీనీడల్లో బిడియపు వలువలు

అసంకల్పితంగా విడిచిపెడతాయి 

  

ఒక మంద్రస్వరపు గానానికి గాలి రాగరంజితమవుతుంది 

మైకపు తెరల నడుమ గోడలపై ఛాయలు  అలుక్కుంటాయి 

అయస్కాంతపు చూపుల మధ్య కాలం ఉనికిని కోల్పోతుంది

సామీప్యపు వాసనలో ఒంటరి ఊహలు కాలిపోతాయి

గాజు నవ్వులన్నీ చీకటి ప్రవాహంలో చలిస్తాయి

వెచ్చటి ఊపిరి రహస్య స్నేహితుడిలా గుసగుసలాడుతుంది

బరువెక్కిన గుండె తడి కాస్త పంచుకుంటుంది 

లేశన్మాత్రపు ఆర్ద్రతకు అనంతాశ్రువులు ప్రవహిస్తాయి

ఏ జాములోనో అప్రయత్నంగా ఏ గూటి పక్షులా గూటికి చేరుకుంటాయి

ఉత్తుంగ తరంగాలు అంతరంగాన డోలాయమానమవు వేళ 

చీకటి దుప్పటి కప్పుకుని చిక్కటి స్వప్నంలో అందరూ ఒకటవుతారు

ఆ ప్రశాంతత ప్రపంచానికక్కర్లేదన్నట్టు అప్పుడే భళ్ళున తెల్లారుతుంది

Pic courtesy: http://www.orlikgallery.com/

నో కంట్రీ ఫర్ వుమెన్

ఈ శతాబ్దపు నవయువ సోదరా

మనకో మంచి అవకాశం

ఆడాళ్ళకు ప్రత్యేకమైన ఈ రోజుని

అలవాటుగా కబళిద్దాం

ఒక్క ఉదుటున బయల్దేరు

ఇంకా ఎందుకు ఆలస్యం 

తోడుగా మన సంస్కృతిని 

వెంటతేవడం మరిచిపోకేం

సంప్రదాయమూ చట్టుబండలని

భావదారిద్ర్యంలో మునిగితేలుదాం  

వేదాల్లో అన్నీ ఉన్నాయిష 

సొంత మెదడును పాతరేద్దాం

పురాణాల్లో పతివ్రతలు

ఇప్పటికీ మనకు రెఫరెన్సు

అహల్యా, అనసూయా ఎవరైతేనేం

చేస్టిటీ అనేది మగాడు రాసిన సిలబస్సు

నోరు దురదగా ఉందోయ్ 

మంచి వేదికొకటి చూడు

కూతుర్లను కాపాడి చదవేస్తామని

రికామీగా నాలుగు మాటలు చెపుదాం

మీరు, మేము సమానమని

ఆకాశంలో సగం మీదని

వారి పాటా మనమే పాడాలి

మసిపూసి మారేడుకాయ చేయాలి

పూలూ, రాళ్ళతో వీరిని జమకట్టే

మన మేధావి మిత్రులుండగా

లడ్కే లేంగే ఆజాదీ అని

గొంతు చించుకోవడం దండగ

ఇంకా అర్థమవని వారికోసం

ఈ రెండు ముక్కలు తిరగరాశా

దేశమంటే మట్టి కాదోయ్ 

దేశమంటే మగాళ్ళోయ్

నిశాకాంత

నల్లబడ్డ ఆకాశం
కింద నలుపెక్కిన నీటి గలగల
ఆ వొడ్డునే తలలూగిస్తూ
పొడవాటి చెట్లు గుసగుస
గుబురు మొక్కల చాటున
కీచురాళ్ళు కీచు కీచు
ఆ పక్కనే రాళ్ళ మాటున
కప్పలు బెక బెక
సయ్యాటల గాలి
రివ్వుమనే హోరు జోరు

ఆ యేటి వొడ్డున
లాంతరు వెలుగులో
హసిత మందాకినిలా
నడుస్తున్న ఆమె
కాలి అందెల సవ్వడికి
సంఘీభావంగా
ప్రకృతి జుగల్బందీ

అటక మీది పెట్టె

నిన్ను మరిచిపోవాలని
గట్టిగా నిర్ణయించుకున్నాక
అటక మీది పెట్టెను కిందకు దింపాను
నీ గుర్తులన్నీ మూటగట్టి అందులో వేయాలని
నీ గురించి రాసిన ఈ ఆఖరి కవితను కూడా...

ఓసారి తొంగి చూసాను...
రెండో తరగతి తెలుగు పుస్తకం
ఎప్పటిదో గాలిపటం
పగిలిన గోళీలు, ఎరుపు రంగు చాక్లెట్ పేపరు
రైలుచక్రం కింద సొట్టబడ్డ పావలా

అట్టడుగున దొరికింది
ఎప్పటిదో నా డైరీ
తెరిచి చూసానా...ఆశ్చర్యం!
ఈ కవిత అందులోనిదే!

కలల ప్రయాణం

కోటి విస్ఫోటాల కదనరంగం
రెప్పపాటున ఎగసి ఎగసి  
నింగిలోకి చుక్కలు చిమ్మే దృశ్యం
అంతలోనే రాలి పరుచుకునే 
మంచు పూల మైదానం 

ఘనీభవించేది నీరో నెత్తురో
దిగంతాన కాంతో అనంతమో
తరుముతున్నది ఊపిరో ఉప్పెనో
కాలుతున్నది స్వేదమో దేహమో

రంగుల కల కరిగేలోపు 
రయ్యని ఊహల పడవలో షికారు చేయనివ్వు
ఎరుపు, పచ్చ, నీలపు అలలు అటుఇటు అవుతూ
అలుక్కుని నలుపూ తెలుపుల లోతుల్లోకి
ఎడతెగని ప్రవాహాన్నై అంతలో స్థాణువునై 

అగరు పొగల తెరను తీసి
మెరుపుల వంతెన దాటి
చేరిన ఆఖరి మజిలీలో 
స్వప్నరాగస్మితవై నువ్వు

ఆ కాస్త దూరం కరిగి
నిన్ను కావిలించుకునే సరికి 
దయలేని తొలి కిరణం 
ఎదలో ముల్లై గుచ్చి లేపుతుంది

హ్యాపీ బర్త్‌డే...

నీకు పుట్టినరోజు శుభాకాంక్షలు చెప్పాలన్న తొందరలో
నీకోసం ఏదైనా తేవడం మరిచిపోయాను...ఎప్పటిలాగే...

నిన్న ఆర్డరు ఇచ్చిన గులాబీలు
ఇంకా నీకు అందనందుకు ఏదోలా ఉంది...
రాత్రంతా కష్టపడి పోగేసిన చుక్కలు
తెల్లారేసరికల్లా ఏమయ్యాయో ఏమో...
పొద్దుటే కమ్మిన మంచు తెరను జాగ్రత్తగా దాచాను గాని
ఎప్పుడది కరిగి నీరయిందో తెలియదు...

ఏమైనా ఇవ్వాలన్న కోరిక మాత్రం నింపుకుని
ఖాళీ చేతులతో నీ ముందు నుంచున్న నన్ను
ఎప్పటిలాగే క్షమిస్తావు కదూ?

అనుక్షణికం

మంచు పర్వతం లోపల మధ్యలో కోటిటన్నుల మెగ్నీషియం వైరు వొక్కసారిగా భగ్గున మండితే వొచ్చే చల్లని తెల్లని కాంతి పుంజం, ఆమెలా వుంటుంది.

***

"అవన్నీ పోనీండి. ఇప్పుడు యీ గాయత్రికి మూడోనెల. మీ భాషలో శూద్రసంపర్కం వల్ల. యేవంటారు?" అంది గాయత్రి, తాపీగా.

"నువ్వు గాయత్రివి కాదే. ఆ పేరుకే అవమానం. యేడేడు పధ్నాలుగు తరాలు యెటు చూసినా ఇలాంటి భ్రష్టు పని లేదు. నిప్పులాంటి వంశం."

"నేనూ నిప్పులాంటిదాన్నే. అతనుకాక మరెవరు ముట్టుకున్నా నిప్పులా మండేదాన్ని. కాలి మసి అయ్యేవాడు."

(అనుక్షణికంలో నాకు నచ్చిన కొన్ని వాక్యాలు ...)